پــــــــــرنده بي‌هوا از قفس پريد ... مادرم مرا دعــوا كرد
داشتم يك به يك دانه‌ها را از دستـــهاي كـوچكم به او تعارف مي‌كردم
ولـــي ... گـريخت
روزي كه بخاطر گريختنش در اتاق محـــبوس شدم ، تازه فهــميدم
كه چرا پرنده از دستم گـــريخته است
تـــــــــــو ... تـــــــــو و تو
نـــام تو‌را مي‌نويـــــسم ...
تنـــها نيســـــــتم وقتي تو باشي
دست پروانه ها را كه بگـــــــيرم و مســير كـوچ مورچه‌ها را كه دنـبال كـنم
به تــــــــــو مي‌رسم
شهـاب‌ها كه از خط شب مي‌گـذرند ، ياد تو‌را مي‌آورند و خامـوش مي‌شوند
آن‌وقت تــو را گـم مي‌كنـم
فــــــــــردا ...
دوباره در انـــــوار خــورشيد ... پيــدايت خـواهم كرد
من مي‌خوام مـــثل تـو باشم
يـــادم بده تا بهـــــــــار باشم0 در قـــــلب كوير گل بـــــــكارم
يـــادم بده تا مــــثل سـتــــاره0 نــــــور از دل آســمان بـــبارم
يــادم بده مــــثل ابر دلتـــــنگ0 لــبخند به غنــچـه ها ببـــخشم
صــــد بار اگــر شكـست قـــلبم0 يــــادم بـده سنگ را ببــــخشم
يــادم بده مـــــــثل بـچــگي‌ها0 تا قــــــهر كنم دلـــم بــــگـيرد
يــادم بده از خـــدا بخــــواهم0 در برف پرنـــــده‌اي نــــــميرد
يــادم بده مــثل باغ سرســبز0 بر دست تـــبر سـايه بپـــاشم
تــــــــــو خـوبتر از بـاغ و بـهاري
يــادم بده تــا مـــــثل تـو باشـم
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)