قـسـم به مـهـر که از پایـیز ِ شـمـا می‌گـذشت، بـانـــوی مـهـربـان...
 
ایـن آبــان که از راه بـرســد، دیـگـــر بـیــسـت و هــشـت ســـالـه هــــسـتـم... و
و.... انـگـــار راه بـازگـــشـتـی نــیـسـت...
تــو ، بـه تــمـاشـای جـــوانـی در بـــــــهـار هــــشـتـاد و نـه مـی‌نـــشـیـنـی !
مــن ، برگ‌های زرد یک ظــهر پایـیزی را از زمــین برمی‌دارم
برمی‌دارم که ، زیر پای دیگران خـرد نــشـونـد...
بـه همه‌ي آنها كه از رنگ ســپـيـد مــوهــايـم مـي‌پـرســنـد مـي‌گــويـم:
جـراحــت داشــــتـیـم... ، نـاگـــــــهـان پــــیـر شـــده‌ایـم !
درد می‌خـواست و تـوانــسـت کـه مـــا را مـحـــاصـــــره کـــنـد ،‌ کـه کــرد...
اســــــــیــر درد بــــودیـم...
درد بـود کـه بـهــــار جـوانی ِ مـا را بـه تـن ِ روزهـای پـایـیـزی کــبـود کـرد...
مـا امّــا،
تــنـهـا می‌تـوانــستیم فـرق جـوانی و آرزوهـايمان، که در چهار فصل به باد می‌رفت را بـدانیم...
 
ایـــــــن مـــــــــهــر شـــــــمــا
کـه بـه آبــــــان ِ مـــا مـی‌رسـد
بـــانــــــوی مـهـــــــربـان،
از بـهــــارهـایـی مـی‌گـویـد
کـه دیـگـــــر بـرنــمـی‌گــــردند...
..
.
پـي‌نـوشـت:
ســعـدیا گر نـکـنـد یاد تـو آن مـــاه مـرنـج - مـا که باشیم که انـدیــشه‌ی مــا نـیـز کـنند‌ ؟ ..