تـــــــمـام شــــد...
بـابـاهـا امـــشـب عـــلي‌اصــغرهـايـشان را بـه خـانـه مي‌بـرنـد و تحـويـل مــادرهـا مي‌دهــنـد
صــــحـيـح و ســـــالـم...
ســـقـاهـا و عــلـمـــدارهـا امـــشـب بـرمي‌گـــردنـد خـــانـه‌هـــــايـشان کــه
مــــــــادرهـــا و خــــــــواهـــرهـا ، دور قــــــد و بــالايـــشـان بـگـــردنـد...
زيـــــــنــب مـي‌مــــــــــانــد و............
امــشـب خــــــواب مـــــرا نــمي‌بـرد...
لالايـي مـي‌خـوانـي بـرايـم بـا انگــــشـتـانـت ؟
بـراي مـــــوهـايـم… بـراي پـريـــشاني‌شـان...؟
هــــــــيـس !
تــــــو فـــــقـط لالايـي بــــخـــــــوان...
بـــــــــــيـا
ايــــن هـــــم دل‌آزرده‌گـــي‌هــــــايـم !
دل آشــــــــوبـه‌هــــايـم
دلـــــواپــــــسـي‌هـــايـم
اصــــــــلا بــــــــيـا
ايــــن، هــــــمـه‌ي هــــــمـان چـــــيـزي کـه بـه دلـــــم گــــره خــــورده…
خــــــــــلاص...
حــــــــــالا، پـــاهـــايـت را دراز کـن
بـــخـــــــوابـانـــم روي زانــــويـت
تـــــکانــم بـــده تـا صـــــبـح...
بــه چــــــپ
بــه راســت
چــــــپ
راســت
چــــــپ
بــــگــذار بـــغـض ايـن شـــب را، يـك دل ســـيـر گــــريـه كــنـم به دامـانـت
…
خــــــــــســتـه‌ام
تــــــو، فـــــقـط لالايـي بــــخـــــــوان...
هــــــــيـس !
نـــــه از مـــــن بـگـو
نـــــه از مــــــا !
فــــــــقـط
لالايـي بــــخـــــــوان...
پي‌نوشت:
خــــــيـلـي ســــــــال طــــول کــــشـيـد تـا كـه بـــفـهـمـم کـه يـک مـــرد
هـــــــــمــيـشـه
تـــــــنـهــاســت...
دنــــيـا نـــــشــيـن نــــبــودم ، و نـــــيــسـتـم
فـــــقــط از ســــر کــــنـجــــکـاوي شــــــا يـد
پـــــــا بــه روزگـــار , ايــن دنــــــيــا نــــهـادم
و زمــــــيــن‌گـــــيـر شــــدم !
ســــــر بـه ســـــر ديــوانـــــگـي
در مـــــن
مـــــتـلاطــــــــــم اســت
و مـــــن هـــــــــــــنــوز
پُــــــر از ســــــــــکـوت
ايـــــســتـاده‌ام...
بـه رســـــم عـــادت
تـــــــــــولــدم
مـــــــبـارک !
پي‌نوشت:
- يك: ثلث عمرمان هم رفت!
- دو: كاش همه زندگي در همين شمع‌ها خلاصه مي‌شد
- سه: و چه اندازه عجیب است، روز ابتدای ِ بودن!
- چهار: تـــــــولـدم مـــــبـارک...
چــــنـدیـن نـــفــر بــودیــم...
یـکـــی از مــــا
در بـــــاران
در آیـــنـه‌ای
گــــــــم شــد...
یـک روز دوشـــنـبـه
یـکـی از مـــا
اعـــــــتـمــاد از دســــت داده بــود
روی پـلــــه‌هــای خــــانـه‌ای مـانـد
هــــــمـه‌ي عــــــمـر
بـه دنـــبــال کــــفــش‌هــای گـــــم شــــده‌اش در بــــاد بــود...
یـکـی از مـــا
تـــلــفــــــظ ســـــعــادت را
نــمـی‌دانـــــسـت
در پـــایـیـز خـاکـــــســتـری عــــــمــر
در مـــــیـان بــرگ‌هــا
پــــــــنـهـان شـــد
آخــــــــــــریـــنــمـــــــان
عـــــمـر نـمـی‌خــــواسـت
ابـــر را بـه خـــانـه آورد
در بـــــاران آغـــــاز شـد
در بـــــاران عــاشـق شـد
و در آفــــــــتــاب
مـًــــــرد...
" احمد رضا احمدی"
پي‌نوشت:
- امــروز ، ايــنـجـا ، خــيـلـي ، بــــاران ، آمــد
دوشنبه - دهم آبان ماه هشتاد و نه
قـسـم به مـهـر که از پایـیز ِ شـمـا می‌گـذشت، بـانـــوی مـهـربـان...
ایـن آبــان که از راه بـرســد، دیـگـــر بـیــسـت و هــشـت ســـالـه هــــسـتـم... و
و.... انـگـــار راه بـازگـــشـتـی نــیـسـت...
تــو ، بـه تــمـاشـای جـــوانـی در بـــــــهـار هــــشـتـاد و نـه مـی‌نـــشـیـنـی !
مــن ، برگ‌های زرد یک ظــهر پایـیزی را از زمــین برمی‌دارم
برمی‌دارم که ، زیر پای دیگران خـرد نــشـونـد...
بـه همه‌ي آنها كه از رنگ ســپـيـد مــوهــايـم مـي‌پـرســنـد مـي‌گــويـم:
جـراحــت داشــــتـیـم... ، نـاگـــــــهـان پــــیـر شـــده‌ایـم !
درد می‌خـواست و تـوانــسـت کـه مـــا را مـحـــاصـــــره کـــنـد ، کـه کــرد...
اســــــــیــر درد بــــودیـم...
درد بـود کـه بـهــــار جـوانی ِ مـا را بـه تـن ِ روزهـای پـایـیـزی کــبـود کـرد...
مـا امّــا،
تــنـهـا می‌تـوانــستیم فـرق جـوانی و آرزوهـايمان، که در چهار فصل به باد می‌رفت را بـدانیم...
ایـــــــن مـــــــــهــر شـــــــمــا
کـه بـه آبــــــان ِ مـــا مـی‌رسـد
بـــانــــــوی مـهـــــــربـان،
از بـهــــارهـایـی مـی‌گـویـد
کـه دیـگـــــر بـرنــمـی‌گــــردند...
..
.
پـي‌نـوشـت:
ســعـدیا گر نـکـنـد یاد تـو آن مـــاه مـرنـج - مـا که باشیم که انـدیــشه‌ی مــا نـیـز کـنند ؟ ..
گــويـي هـــمـيـن ديـــروز بـود كـه چـــمـدان‌هـــايم را بـــسـتـم و تـرك ديـار كـردم...
ايــن چـنـد مـاه كـه تــهـران نــبـودم ، بـه گــمـانم شــهـر يـه عــالــمـه عــوض شــده !
تــازه احــسـاس ايـن آدمـهـاي تـازه از فـرنـگ بـرگــشـتـه رو مي‌فــهـمـم
آدمـهـايـي كـه ســـالـهـا ايــنـجـا نــبـودن
و وقــــتـي بـرمي‌گــــردنـد
چـــهـره‌‌شـان تـا حــدودي مـبـهــــوت و گــيـج اســت و
ســـرشـان رو مي‌چـــسـبـانـنـد بـه شــــيـشـه تـاكــــسـي
و گـــذشـــتـه‌‌ي شــــهـري رو بـه يـاد مـيـآرن كـه
بـا چــيـزي كـه الآن مي‌بـيـنـنـد تــفـاوت زيادي كـرده اسـت
...
حــــــس عــــجــيـبـي‌ســت
خيلي عجيب.......
هـــــمـيـن !
" زمان آدم‌ها را دگرگون مي‌کند، امّا تصويري که از آنها داريم را ثابت نگه مي‌دارد
هيچ چيز دردناک‌تر از اين تضاد ميان دگرگوني آدم‌ها و ثبات خاطره‌ها نيست
زندگي ولگرد ، اما حافظه ساکن است...
هيچ آدم عاقلي پيدا نمي‌شود که در جواني‌اش چيزهايي گفته و زندگي‌اي کرده باشد كه
خــــاطــــره‌اش آزارش نـــــدهــد
و دلش نـخواهد آن لحظه‌ها را هيچ‌گاه زندگي نـمي‌کرد
جوانهاي ديگري هم هستند که پدر يا پدربزرگشان آدم‌هاي برجسته‌اي‌اند،
و الهه‌هايشان از همان سالهاي نخستين به آنها درس اعــتلاي روحي و نجابت اخلاقي دادهاند
چنين کساني شايد هيچ چيز پنهان‌کردني در زندگي‌شان نـداشته باشند
شايد بتوانند همه‌ي آنچه را که گفته‌اند يا کرده‌اند منتشر کنند و امضايشان را هم پايش بگذارند
اما ، آدم‌هاي بي‌مايه‌اي هستند !
عــقـل و مــتانت و عــمـق را در زندگي نـمي‌شود از ديگران گرفت ،
بـــــايـد خــــــود ِ آدم کــــــــــشــفــشـــان کــــنـد
آن هم بعد از گذراندن مراحلي که هيچ کس ديگر نمي‌تواند به جاي آدم بــگـذراند
همان لحظه‌هايي که آدم از به ياد آوردنش عذاب مي‌کـشـد
اين صـــحـنـه‌هــا آدم را بــزرگ مي‌کــنـد
عـــــــمــق و مــتـانـت، نــــقــطـه‌ي ديــدي اسـت کـه آدم
از تـاثــيـر تـصـاويـر نـاخـوشـايـنـد در ذهـــن خود مي‌يابد
حــاصــل مـــبـارزه بــا زمــــان و پـــــيـروزي‌سـت.... "
( در جستجوي زمان از دست رفته - مارسل پروست )
پـس از خــطـابـه مــعـروف جناب آقای دكــتـر عـلي لاريـجاني با عــنـوان:
" بـا نــشـان دادن « لولو » ی شــورای امــنـيـت، مــردم ايــران رو بـه قـــبـلـه نــمـی‌شـونـد "،
" ادبــيـــــات لـولـو مـــحـور " پـــا بـه عـرصـــه‌ي دنـــيـاي ســـــيـاسـت... گـــذاشـت
و كـــــمــي بــــعــد
بـا اظــهـارنــظـر جـــنـجـالـي جناب آقاي دكــتـر احــمـدي نــژاد مــبـنـي بـر:
" آمـريـكا بـايـد بـدانـد كـه ايـن مـمـه را لـولـو بـرد" ، ايـن ادبـيـــات وارد فـــاز جـديـدي شــد
بـه گــونـه‌اي كـه جــاي خـود را بــيـن اقـــشـار مـخـتــلـف بـاز كـرد...
و بــخـش لايــنـفـكـي از اظــهـارات شــخـصـيـتـــهـاي بـرجـــسـتـه جـامــــعـه ايــــران گـــشـت :
آقای اسفندیار رحیم مشايي: لـولـوهــاي اســرائـيـلـي را دوســـت مــمـه خـــود مـي دانـيـم !
پـالـــيـزدار: بـه زودي افـــشـا مـي‌كــنـم كـه لـولـو ، مــمـه را كــجـا بـــرده اسـت !
فـاطمه رجبي: رفــسـنجاني، قاليـبـاف و لولو، سـه راس مـمـه‌ربايي از ملـت ايران هــسـتـنـد
شريعتمداري: دسـت لـولـوها و اصـلاح‌طـلـبـان در يك كـاســه اسـت،ليكن
مـــــــــا تـا پــــــــاي جـــــان، پــــــاي مـــمـه‌ي خـود ايـــسـتـاده‌ايـم !
كــروبي: مـن مــمـه ر نـگــرفـتـم. لولو خـودش بـهـم داد. تـازه، از امـام هـم نامـه دارم !
كــفاشيــان: راه نــيـافــتـن تــيـم ايـران بـه جـام جـهـاني نـگـران كــنـنـده نـيـسـت،
مـــــــــا به دنــــــبـال مـــــمـه‌هاي بـــــزرگـــــتر هــــــــسـتـيـم !
محسن رضايي: حــكـمـيـت بـيـن مــمــه و لــولــو تــنـهـا راه فـــرا روي مـاسـت !
مايـلي كهن: دايـي بـه خــاطــر مــــمـه‌هـاي از دسـت رفــتـه بايـد عـــذرخـواهـي كــنـد !
محمدرضا گلزار: آن كليپ ساختگي است. من و ممـه را، لولوها در كنار هم مونتاژ كرده‌اند!
مــوسـوي: حــتـي اگـر مــرا چــيـز كــنـنـد، مـمـه‌ي مــلـت ايــران را از لـولـو پــس مـي‌گـيـرم !
قــطبي: در جـــام مـــلـت‌ها اگــر بــچـه‌ها ســـازمـانــداري داشــتـه بـاشـنـد، هـــيـچ لــولــويي
(حــــتـي اگــر دل شــيـر هــم داشـــتـه بـاشــد) نـمـي‌تـــواند مـــمـه را از ما بـگـــيـرد!
ابــــــطـحـي: مـــــمــه ، اســـــم رمـــــز آشـــــوب بــــود!
پی نوشت:
اخیراً باخبر شدیم که گویا ادبیات لولو محور، مرزهای جغرافیایی را هم در نوردیده و
رجب طیب اردوغان همتای ترک آقای دکتر احمدی نژاد هم در خطابه‌ای فرموده‌اند :
" می‌خواهند ایران را به عنوان لولو به ما معرفی کنند ! "
در هــــرچـه هــــســت و نـــيـسـت
در هــــرچـه بــــــــود و هــــســت
در شـــــــعــلـه‌ي شــــــراب
در گـــــريـه‌هـــاي مــــسـت
در هــــر کـــجـا کـه مـي‌گــذرد ســـــايـه‌ي حــــيـات
ســــرمــسـت و پـــر نـــشـاط
آن پـــيـک نـاشـــــنـاخــتـه مــي‌‌خـــوانـدم بــه گــــوش
خـــــامــوش و پـــر خــــروش
کــآنــجـا کــه مـــرد مـي‌ســـتـرد نـــام ســــرنــوشــت
و آنــجـا کـــه کــــــار مـي‌شـــکــنـد پــشـت بـــنـدگـي
رو کـــن بــه ســــــوي عـــــــشــق
رو کـــن بــه ســــــوي چـــهــره‌ي خـــنـدان زنــدگـي
پي‌نوشت:
آن پـــيـک نـاشـــــنـاخــتـه مــي‌‌خـــوانـدم بــه گــــوش...
جــــــــــان ِ مـــريـــــــم چــــشـم‌هــــــايــش را بــسـت..........
پي‌نوشت:
لالای لای… لالای لای…
بخواب نقل و نمکدون ، بخواب غنچه‌ي زمستون
لالای لای… لالای لای…
بخواب شاخه نیلوفر
بخواب ناز دل مادر
.
.
.
دانلود قطعه‌ي لالايي با صداي هميشه ماندگار محمد نوري
بـي‌تــــرديـد ، تــــــيـم مــــورد عـــــلاقـه مــــن در فــــوتــــبـال
تــــيــمـي نــيـسـت جــــز " هــــــــلـنــد "
مـتـاســـــفـانـه بـه دلــيـل مـــشـغـلـه زيـاد
تـاكـــــنـون مــوفـق بـه ديـدن بـازي‌هـاي ايـن تــيـم در ايـن دوره نــــشــده‌ام
امـا امـيـدوارم در فــيـنـال ، روبـروي آرژانـتـيـن (تـيـم دوم مـورد عـلاقـه‌ام) بــبـيـنـمـشـون
خوشبختانه در مورد آرژانتين كه شنيده‌هايم حكايت از بازي‌هاي خوبـشان در اين دوره دارد...
تــــيــمـي نــيـسـت جــــز " هــــــــلـنــد "
مـتـاســـــفـانـه بـه دلــيـل مـــشـغـلـه زيـاد
تـاكـــــنـون مــوفـق بـه ديـدن بـازي‌هـاي ايـن تــيـم در ايـن دوره نــــشــده‌ام
امـا امـيـدوارم در فــيـنـال ، روبـروي آرژانـتـيـن (تـيـم دوم مـورد عـلاقـه‌ام) بــبـيـنـمـشـون
خوشبختانه در مورد آرژانتين كه شنيده‌هايم حكايت از بازي‌هاي خوبـشان در اين دوره دارد...
Fallingwater House
بخاطر ارائه اين كار ،
از طريق استادم ( آقاي دكتر سبزواري ) مورد تــفـقـد قـرار گرفته و بسي تشويق گرديدم
اين ، شايد اولين رانـدو و شروع ِ جدي ِ كار با آبرنگ براي من بود
كه مـــتـاســـفـانه در آخرين روز ( روز امتحان ) بـُــروز پــيـدا كرد
و البته استاد را بسي شگفت‌زده نـمود از شــكـوفايي ناگهاني استعداد بنده در دنياي خط و رنگ
پي‌نوشت:
خانه‌ي آبشار يك خانه‌ي شخصی طراحی شده توسط آقاي فرانک لوید رایت است
اين ساختمان بسیار خوب بیانگر عقیده رایت مبنی بر این مطلب است که:
یک ساختمان باید جزیی از طبیعتی باشد که در آن واقع شده است
این بنا به طرزی باور نکردنی با منظره‌ای بی‌نظیر ترکیب شده و در آن ،
عناصري ساده همچون سنگهای طبیعت اطراف ، بتون ، شیشه و فولاد با محیط خود همخوان شده است
این عناصر ساختمانی که در مراحل تکنیکی و اجرایی ، بسیار دیدنی و قابل توجه هستند و همچون شاهکارهایی در بنا می‌درخشند ، دست به دست هم دادهاند تا مهارت ساختمان‌سازی رایت را به نمایش بگذارند
خانه‌ی آبشار ، مصداق بسیار خوبی از این گفته‌ی رایت است که:
هیچ کس زیبایی خاص یک سایت را تا موقعی که من بنایی آنجا نسازم درک نمی‌کند
از طريق استادم ( آقاي دكتر سبزواري ) مورد تــفـقـد قـرار گرفته و بسي تشويق گرديدم
اين ، شايد اولين رانـدو و شروع ِ جدي ِ كار با آبرنگ براي من بود
كه مـــتـاســـفـانه در آخرين روز ( روز امتحان ) بـُــروز پــيـدا كرد
و البته استاد را بسي شگفت‌زده نـمود از شــكـوفايي ناگهاني استعداد بنده در دنياي خط و رنگ
پي‌نوشت:
خانه‌ي آبشار يك خانه‌ي شخصی طراحی شده توسط آقاي فرانک لوید رایت است
اين ساختمان بسیار خوب بیانگر عقیده رایت مبنی بر این مطلب است که:
یک ساختمان باید جزیی از طبیعتی باشد که در آن واقع شده است
این بنا به طرزی باور نکردنی با منظره‌ای بی‌نظیر ترکیب شده و در آن ،
عناصري ساده همچون سنگهای طبیعت اطراف ، بتون ، شیشه و فولاد با محیط خود همخوان شده است
این عناصر ساختمانی که در مراحل تکنیکی و اجرایی ، بسیار دیدنی و قابل توجه هستند و همچون شاهکارهایی در بنا می‌درخشند ، دست به دست هم دادهاند تا مهارت ساختمان‌سازی رایت را به نمایش بگذارند
خانه‌ی آبشار ، مصداق بسیار خوبی از این گفته‌ی رایت است که:
هیچ کس زیبایی خاص یک سایت را تا موقعی که من بنایی آنجا نسازم درک نمی‌کند
دومين سخنراني منتشرنــشده اينجانب در اجتماع پرشور جوانان
امــــــروز چـــيـز ِ امــيـد ِ مــن بـه شـــمـاسـت ( چـــشـم امــيـد مــن )
به شــمـا ، كـه مــاهــهـا و روزهــاي ســخـتـي را پــشـت چـــيـز گــذاشــتـه‌ايـد ( پـشـت ســر )
و ايـــنـك نــيـز ، بـه چــــيـزهاي ِ بـــلـنـد ِ پـــيـش ِ رو مـي‌نــگــريـد ( افـــــــق‌هـــاي بــلـنـد )
امــروز ، كـسـي جــز شــمـا نــمـي‌تـوانـد چـــيـز ِ از دسـت‌رفــتـه‌تــان را بـه شــمـا بـرگـردانـد
( حــــــقـوق ِ از دسـت رفــتـه )
مـــــــا در ايـن راه از هـــمـه چـــيـز ِ خـــود ( هـــمـه چـــيـز ِ خـــود! ) گــذشــتـه‌ايـم
و ديــــگــر چـــيـزي بـراي از دسـت دادن ( چـــيـزي بـراي از دسـت دادن! ) نـــداريـم
حــتـي اگــر مــرا چـــيـز كــنـنـد ( تــــبـعـيـد كــنـنـد )
يــا چـــيـز ِ مـــن را بـــبــرنـد ( آبــــــــــروي مـــن )
يـا مـــن در ايـن راه چـــيـز شــوم ( كـُــشـتـه شــوم )
شـــمـا بــايـد در صــحـنـه بــمـانــيـد...
و بـا در دسـت گــرفـتـن ِ چـــيـزهـاي بـرافــراشــتـه‌ي چـــيـز (پــرچــم‌هـاي بـرافــراشــتـه‌ي مــقــاومـت)
چـــيـز ِ بـه چـــيـز رفـــتـه‌ي خــــود ( حــق بـه يـــغـمـا رفـــتـه‌ي خــود! ) را بـــاز پــس گـــيـريـد
چـــيـز ، مـا را بـه چـــيـز ِ ايـن چـــيـز ، چـــيـز مي‌كــنـد !
( وطـــــن، مـا را بـه ادامـه ايـن راه تــــشـويـق مـي‌كــنـد )
چـــيـز ِ ايـن چـــيـز ،
بـه چـــيـز ِ پُـرچـــيـز ِ شــمـا در چـــيـزگــَرد ِ ايــن چـــيـزآرايي ِ خـطـرنـاك ِ چـــيـز بـسـتـگـي دارد
( بـــــــقـــاي ايـــــن جـــــنـبـش ، بـه حــــــضــــور پــُـرشــــــور ِ شـــــمـا در
ســـالـگــرد ايـن صــحـنـه‌آرايـي ِ خـطـرنـاك ِ كــودتـاچــيـان، بــسـتـگـي دارد )
مــــــن ، چـــيـز به چـــيـز ِ شــــمـا هــــسـتـم... ( چــــشـم بـه راه ِ شـــمـا هـــــسـتـم )
پي‌نوشت:
1- بـا عـــــــــــرض ِ پـــــوزش ،
اســـتــفــاده از لــغـت ِ "چـــيـز" طـــبـيـعـتـاً مــمـكــن اسـت بــعـضـي مـــفـاهـيـم غــيـراخــلاقـي را در ذهــن مـــــتـبـادر سـازد كــه بــديـن‌وســيـلـه هــــرگـونـه ارتــــبـاط بـيـن "چـــيـز" و "چـــيـز" در ايــن نــوشــتـه شــديــداً تـــكـــذيـــب مــي‌شــــود!
2- كــــلــيـه مــــطـالـب فـــوق صـــــرفــاً جـــنـبـه طــــنـز داشـــتـه ، زائـيـده‌ي تـخـيـلات مـولـف بـوده و نـشان‌دهـنده‌ي گـرايـشـات ســياسـي مـولـف نـمي‌بـاشـد
3- هـــــرگـونـه تـــشـابـه احــــتـمـالـي آن بـا فـــــرد يا افــراد خـاصـي هـــم قــــــويــاً تـــكـذيـب مي‌گـردد
4- اولين سخنراني منتشرنــشده اينجانب در اجتماع پرشور جوانان
الـلـهـم اجـعـل عــواقـب امـورنـا خــيـرا
هـــــــــنـوز مـي‌پـرســــــتـمـت ، هـــــــــنـوز مــــاه ِ مـن تـويـي
هــــــــــنـوز مــــومـنـم بـــبـيـن
تــــــــنـهـا گـــــنـاه ِ مـن تـويـي!
بـه مـــــاه بــوسـه مـي‌زنــم ، بـه كــــوه تــكــيـه مـي‌كــنـم
بـه مـــن نــگــــــــاه كــن بـــبـيـن
بـه عـــــــشـق تـــو چـه مـي‌كــنـم...
پي‌نوشت:
اگر من اشتباهـتم... هميشه اشتباه كن!
دلـــم مـي‌خـواسـت يــه خـــــونـه‌ي كـوچــيـك ِ خـــــلــوت داشــتـم ؛
بـي‌خــــــيـال ِ هــــمـه‌ي آدمــهـاي هـــر روزه‌ي اطـــرافـم مـي‌شـدم
زنــگ مـي‌زدم و تـــــــو رو دعــــوت مـي‌كـــردم ؛
بــعـد، پـــا مـي‌شـدم يــه دســتـي بـه ســـر و روي ِ خــــونـه مـي‌كـــشـيـدم
دوش مـي‌گــــــــرفــتـم....
گــل‌گـاو‌زبــون دم مـي‌كــردم
بــا مــــوهــاي نـــــم‌دار تـــكـيـه مـي‌دادم بـه لـــبـه‌ي پـــنـجــره و انــتـظـار مـي‌كـــشـيـدم
مي‌رســيـدي ، يـه كــمـي ديــــر !
مــي‌نــشـسـتـيـم روبـــروي هــــــم
گــل‌گـاو‌زبــون مـي‌خــــورديـم
يــه عـــالـمـه حــرف مـي‌زديـم
بــازي مـي‌كـــرديم - شــايد حــتـي نـون‌بــيار كـــبـاب‌بـبـر -
بــــعـدش يــه عـــالـمـه ســـــــــكــوت مـي‌كـــرديـم
مــــــوســـــــيـقـي گـــــــوش مـي‌داديــم
بــه چــــشـمـاي هـــم نـگــاه مـي‌كــرديـم
و مـــــن بــاز ، تــــوي هـــــر نــــگــاهـــم
دلـــــــــتـنـگــت مـي‌شــــدم
ســـرم رو مـيــنـداخــتـم پـــايـيـن
و بـــا هـــــر چـــيـزي كه روي مـــيـز دم ِ دســـتـم بـــود بــــازي مـي‌كــــردم...
صــــــــــــدام مـي‌زدي
مـي‌پــرســـيـدي: خـــــــوبـي ؟
و مـــــــــن ، ســـــــــر تـــــــكـون مـي‌دادم...
پي‌نوشت:
آرام نمي‌بارد ، گويي غم ِ من دارد...
Right Click & Save Target As
بـــــــــــــــــــانـــوى مــــن !
ســــــخــنـم را گـــــوش بــده
كـــه مــــن
درس ِ عـــــــشـق مـىگـويـم...
و خـــود ،
آگاهــم از ايـنـكـه
ســــــخــنـم بــــــــــيـشـتـر ،
بـه رويــــــا مـي‌مــــانــد !
امـــــا مــــن ،
هــــــر روز ِ ايــن ايــام
هـــــمـچـون كـــــودكـان
بـا كــــبـريـت ، بــــازى مـىكـــنـم
و
خــــــودم را آتـــــش مـىزنــــــم...
چند پست پايين‌تر يك دوست ناشناس كه بنده رو يه جورايي از دور مي‌شناسند!!!
براي بنده نوشته‌اند كه: " به نظرم خوب مي‌نويسي "
ضمن تشكر فراوان از اين دوست ناشناس، امـــا...
راستش ، ياد اون طنز ِ تلخ فيروز کريمي افتادم
که مي‌گفت: " بله، ما بهترين زمين خاکي‌هاي دنيا را داريم ! "
البته ايشان سوال ديگري را هم مطرح نمودند كه
بايد عرض كنم: تخصص بنده در "شبكه" و اخيراً هم "علم معماري" است
گمان نمي‌كنم نظر شخصي بنده تامين‌كننده علامت سوالي كه در ذهن ايشان است باشد
براي جواب ، نياز هست به يك جامعه‌شناس مراجعه نمايند
يـــه جـــــايــي... يــــــــــادم نـــيـسـت كـــــجـا !
پـــــــــرســـيـده بــــود :
واســـــه اونـــي كـــه دوســـــتــش داري تــــا كـــــجـا حـــــــــاضـري بــــري ؟
و مــــــن، روزهــــــــــاسـت...
تــــوي ايــــن فــــــكــرم كـــه ؛ جــــــواب ِ ايـــن ســـــوال ،
مـــــيــزان ِ دوســــــت‌داشـــتـن رو تــــعــيـيـن مـي‌كــــنـه ؟!
يــــــا مـــــيــزان ِ خــــــــودخــــــواهــي رو ؟!
پي‌نوشت:
شـــب تــــــنـهـايـي‌ام در قــــصـد ِ جــــان بـــود ، خــــــيـالـش لــــطـف‌هـاي ِ بــي‌کــــران کــرد
کـــه را گـــويــم کــه بــا ايــن درد جــــان‌ســوز ، طـــــبـيـبـم قــــصـد جــــان نـــاتــوان کــرد؟
دنـــــــیـای ایــن روزای مـــن، هـــــم‌قـــدّ ِ تـــنــپــوشــــــم شـــده
ایـــــــنــقــدر دورم از تـــــــو کــه دنـــــــیـا فـــرامــــوشـم شـــده
دنـــــــیـای ایــن روزای مـــن، درگــــــیــر ِ تــنـــــــهـایـی شـــده
تــنــــــهـا مــــــــــدارا مـی‌کـــــــــنــیــم؛
دنـــــــیـا عــــجـب جـــــــایـی شـــده !!!
پي‌نوشت:
دنـــــــیـای ایــن روزای مـــن
دلـــــــــــــم يــه خــــــــيـابـون ِ دراز مـي‌خـــــــواد ،
خــــــــــــــلــوت ؛
بــا يـــك قــــــــــــلــوه ســـــنـگ ،
كـه بـــــزنــم زيـــرش ، بـــــره يـــه‌كــم جــــــلـوتـر وايـــسـتـه ؛
بـــرسـم بـــــهـش دوبــاره...
...
اونــــقــدر بــا هـــم بــــريـم تــا بـرســــيـم بــه
بـــه ،
بـــه...
بـــــــــدون ِ هـــــــيــچ شـــــــتـابـي ،
ولــــي بــرســـــــيـم...
فـــــــقــط بــرســـــــيـم !
هـــــــــــــــــــو كـــــــــــــــــشـــيـديـم قـــــــــــــلــنــدري
پي‌نوشت:
تــا يك و نيم صــبـح...
- و اين قطعه -
اگــــر کــــســي ســـــراغ ِ حــالــــــم را گـــرفــت ،
بـگــــــــويــيــد:
لابـه‌لاي خــــط‌خـــــطـي‌هــــاي ايـــن روزهــــاي بـي‌قـــــــــواره
مـــــــچــالــه شــــده...
پي‌نوشت:
امشب ، در دل ِ تاريكي و سكوت ِ شبانگاهي، بارها و بارها اين تـرانـه تكـرار و تكرار و تكرار گـرديـد...
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)